Martwisz się o mobilność swojego psa? Sprawdź, jak rozpoznać oznaki choroby zwyrodnieniowej stawów

dog in the garden

Trudno pogodzić się z tym, że Twój pies, niegdyś tak ruchliwy, zaczyna zwalniać tempa. Gdy tak się dzieje, najważniejszy dla Ciebie jest jego komfort. Jednak zanim zaczniesz planować następne kroki, pamiętaj o ustaleniu źródła problemu.

Osteoarthritis to jedna z najczęstszych przyczyn bólu i problemów ruchowych u psów. Szacuje się, że na to schorzenie cierpi ponad 40% psów2 . Ale czym dokładnie ono jest i jak stwierdzić, czy Twój pies na nie cierpi?

Czym jest osteoarthritis u psa?

Osteoarthritis lub choroba zwyrodnieniowa stawów to postępująca nieuleczalna choroba, której towarzyszy ból. To choroba wieloczynnikowa, co oznacza, że w jej powstawaniu ważną rolę grają rozmaite czynniki. Od genetyki, przez urazy, zużycie tkanek wagę i inne. Chociaż wiek odgrywa pewną rolę, w niektórych przypadkach choroba może dotknąć nawet młode psy.

Jakie są oznaki choroby zwyrodnieniowej stawów u psa?

Pies nie powie nam, że odczuwa ból, ale możemy się dużo dowiedzieć, obserwując jego wygląd i zachowanie. Dlatego warto zwracać szczególną uwagę na język ciała, ruchy i poziom aktywności swojego pupila.

Oto przegląd najczęstszych fizycznych i behawioralnych oznak choroby zwyrodnieniowej stawów u psa:

Oznaki fizyczne

dog

Oznaki behawioralne

Wchodzenie i schodzenie po schodach lub wskakiwanie i zeskakiwanie z mebli może być prawdziwym wyzwaniem dla psa dotkniętego chorobą zwyrodnieniową stawów.

Jak mogę pomóc mojemu psu ze zwyrodnieniem stawów?

Teraz, gdy już wiesz, czym jest osteoarthritis, sprawdź, jak możesz pomóc swojemu czworonożnemu towarzyszowi. Oczywiście, jeśli zauważysz którąkolwiek z oznak choroby zwyrodnieniowej stawów, najlepiej zabierz swojego psa do gabinetu weterynaryjnego, gdzie lekarz dokładnie go zbada, aby wykluczyć inne schorzenia i postawić właściwą diagnozę.

Badania diagnostyczne mogą obejmować zdjęcia rentgenowskie stawów, pobieranie próbek płynu stawowego, tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny oraz badania krwi na obecność markerów stanu zapalnego. Do stawu można nawet wprowadzić niewielką kamerę, aby uwidocznić wszelkie uszkodzenia.

Na szczęście istnieje wiele sposobów leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów u psów. Lekarz weterynarii może zalecić określone leki, suplementy i dietę, a także, ćwiczenia, programy kontroli wagi lub szereg innych terapii.

Na szczęście dostępnych jest wiele opcji leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów, w tym leki, suplementy i zmiana stylu życia. Pomocne mogą być leki przeciwbólowe i przeciwzapalne oraz suplementy na stawy. Korzyści może przynieść także promować zdrowy ruch? no nie, to robią kampanie społeczne a nie fizjoterapia i zmniejszyć ból w artretycznych stawach. i poprawić funkcjonowanie mięśni i całego aparatu ruchu.

Ponadto lekarz weterynarii może zalecić określone diety lub suplementy, ćwiczenia korygujące lub programy kontroli wagi. Jeśli zwyrodnienie stawów jest bardziej zaawansowane lub pies ma duże trudności z poruszaniem się, świetną opcją może być także hydroterapia (ćwiczenia w wodzie).

Inne potencjalne sposoby leczenia zwyrodnienia stawów u psa obejmują laseroterapię, takie to wymienione "na uboczu" jako jedna z opcji medycyny naturalnej i zastrzyki z komórek macierzystych. W ciężkich przypadkach, aby poprawić mobilność psa, konieczna może być operacja. Lekarz weterynarii będzie w stanie szczegółowo omówić te opcje i pomóc w podjęciu decyzji o najlepszym sposobie postępowania.

Pamiętaj, że im wcześniej uda się rozpoznać i leczyć chorobę zwyrodnieniową stawów, tym większa szansa, że Twój pies pozostanie aktywny i wolny od bólu przez dłuższy czas. Jeśli podejrzewasz osteoarthritis u swojego pupila, skorzystaj z naszej listy objawów, aby zidentyfikować zachowania, które mogą być oznakami choroby. Następnie jak najszybciej udaj się do lekarza weterynarii, który prawidłowo zdiagnozuje Twojego psa i zaleci odpowiednie leczenie. Lista objawów pomoże Ci zauważyć i wskazać oznaki choroby zwyrodnieniowej stawów u Twojego psa.


1. Johnston SA. Vet Clin North Amer. 1997;27(4)699-723